نورعلی مرادی بئوار الیما
درست پس ازتاسیس اولین دارالفنون در ایران در سال ۱۲۶۸ در تهران , دومین دارالفنون در مناطق لر نشین و در خاک بختیاری , به همت شهاب السلطنه بختیاری(غلامحسین خان حاجی ایلخانی) فرزند امام قلی خان حاج ایلخانی بختیاری تاسیس شد .
دارالفنون بختیاری در شهر بروجن در سال ۱۲۷۴ در قالب مدرسه ای وسیع با مرکزیت کار های دستی(فنی -حرفه ایی) تاسیس شد که قبل از آن حتی در اصفهان و سایر شهرهای فارس نشین چنین مدرسه ای نبود و از استادان بنامی چون شیخ محمد طاهر نطنزی (مدیر) , شیخ علی نطنزی ( ناظم ) و سید میرحسین مجد الادباء و میرزا عبدالرحیم شیرازی ، میرزا سیف الله خان “معروف به تیمسار” و یک معلم زبان فرانسه که بلژیکی بود ، نیز استفاده می شد و در این دارالفنون کلیه دروس هم به فارسی و هم فرانسه و برخی فنون و مهارت ها تدریس می شد . مخارج این مدرسه را خود شخص شهاب السلطنه بختیاری به مدت ۲۹ سال پرداخت نمود . پس از ۲۹ سال دارالفنون با سرکوب خونین بختیاری به دست رضاشاه منحل شد و اما با نام دبستان ملی (!) به کار خود ادامه داد و بعد ها نام جمال الدین(؟) بر آن نهادند …
این دارالفنون دانش آموختگان فراوانی به جامعه تحویل داد و تاثیر فراوان در ارتقا فرهنگی شهر بروجن و منطقه داشت آنچنانکه هم اکنون شهر بروجن از جهت کثرت افراد تحصیلکرده و بخصوص پزشکان در سطح کشور بنام است
مرحوم شهاب السلطنه بختیاری که از سرداران بنام لر بود در کسوت جنگاوری و دولتی نیز منشا خدماتی در دستگاه قاجار و عصر مشروطه بود . خانه مرحوم شهاب السلطنه بختیاری که به تصرف دولت درآمده بود تا مدت ها پیش به عنوان زندان (!) کاربری داشت .